برج بابل ساختمانی است که در سفر پیدایش به آن اشاره شده‌است.هم اکنون این برج نابود شده‌است.

در گذشته باور بر این بود که درختان هر طبق بر بروی طبقهٔ پایین می‌افتاد و درختان را وارانه نشان می‌داد. بر پایه آنچه در تورات کتاب پیدایش آمده انسان‌های نخستین که همگی در بابل بودند به سبب کمبود جا و سرچشمه‌ها خواستار پراکنده شدن به جاهای دورتر شدند ازین رو و برای جلوگیری از چند دستگی این برج بلند را ساختند تا همبستگی خود را از دست ندهند.

در سال ۱۸۹۸ میلادی رابرت کلدوی (آلمانی: Robert Koldewey)، باستان شناس آلمانی، در حدود ۹۰ کیلومتری جنوب شهر بغداد و در سواحل فرات جستجو در پی یافتن ویرانه‌ها و بقایای شهر غرق شده بابل را آغاز کرد. برج بابل معبدی مطبق برای ” مردوک ” خدای بابل بود، بنایی با ابعاد ۹۰ در ۹۰ متر و ارتفاع حدود ۹۰ متر. از این بنای عظیم تعدادی از پایه‌های اصلی آن به جای مانده است. تا پیش از حفاریها و کاوشهای باستان شناسان افسانه‌ها و تصورات گونه گونی در مورد برج بابل وجود داشت. یکی از نمودهای این تخیلات تابلوی نقاشی برج بابل اثر ” پیتر بروگل ” است که برج بابل را بنایی مدور و مطبق با تاقهای قوسی تصور کرده. اما حفاریهای باستان شناسان و پژوهشگران تصویری متفاوت از آنچه گذشتگان می انگاشتند به ما می دهد: بنایی چهارگوش با ابعاد ۹۰ در ۹۰ متر، مطبق و توپر به ارتفاع ۹۰ متر.